Μετά τη λήξη του lockdown μέχρι την επιστροφή από καλοκαιρινές διακοπές, μέσα δηλαδή σε δύο μήνες, και παρά το γεγονός ότι η επιδημία στη Γερμανία «καλά κρατεί», τα υγειονομικά πρωτόκολλα άλλαξαν άρδην. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Από 15 μαθητές ανά τάξη φτάσαμε σε τμήματα με 25 - 29 παιδιά, ως επακόλουθο από ένας μαθητής ανά θρανίο έγιναν 2, επιστροφή όλων των εκπαιδευτικών στη θέση τους ανεξάρτητα αν ανήκουν ή όχι σε ευπαθείς ομάδες... Ενώ το πιο εξοργιστικό είναι ότι οι εκπαιδευτικοί καλούνται να εκτιμήσουν οι ίδιοι αν ένα παιδί έχει συμπτώματα, αν πρέπει να το απομονώσουν ή όχι.
Η πολιτική που ακολουθείται είναι αντίστοιχη με αυτήν της Ελλάδας... Ρίχνοντας το μπαλάκι της ευθύνης στο κάθε σχολείο, χωρίς βέβαια καμία επιπρόσθετη χρηματική επιχορήγηση. Σε σχολεία που εδώ και δεκαετίες έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις και διευθυντές που εδώ και δεκαετίες έχουν εξελιχθεί σε μάνατζερ. Οι γενικές οδηγίες φτάνουν από το κράτος στο κρατίδιο, εκεί υιοθετούνται ή απορρίπτονται, προσαρμόζονται, εξειδικεύονται και, στη συνέχεια, στέλνονται στα σχολεία. Από εκεί και πέρα αποτελεί ευθύνη του διευθυντή του σχολείου να υλοποιηθούν τα μέτρα κατά το δοκούν. Η ίδια η υλοποίηση συναρτάται με τις δυνατότητες του σχολείου σε υλικοτεχνική υποδομή, με το διδακτικό προσωπικό και με το προσωπικό καθαριότητας. Ουσιαστικά, ανάλογα με το σχολείο και τις επιπλέον οικονομικές του δυνατότητες, π.χ. χορηγούς ή δυνατότητα των γονιών για οικονομική υποστήριξη, η διεύθυνση υλοποιεί τα μέτρα και καλείται να αποφασίσει πού θα πάει η κρατική χρηματοδότηση που της παρέχεται. Με αυτόν τον τρόπο, οι ταξικοί διαχωρισμοί στα σχολεία σε μια πόλη όπως το Βερολίνο οξύνονται καθώς, ανάλογα με το πού βρίσκεται το σχολείο, το παιδί μπορεί να έκανε π.χ. 3 μέρες μάθημα τη βδομάδα από 6 ώρες τη φορά ή 2 μέρες τη βδομάδα από 3 ώρες, κ.λπ. Επίσης, οι διευθυντές καλούνται, ανάλογα με τις υλικοτεχνικές υποδομές που διαθέτουν, να είναι σε θέση να απομονώσουν περιστατικά που θα προκύψουν. Ετσι, κάθε τάξη δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με άλλη τάξη. Βέβαια, αυτό στην πράξη καταστρατηγείται, αφού οι τουαλέτες είναι κοινές για όλα τα παιδιά του σχολείου... Χαρακτηριστικό είναι ότι σήμερα στο Βερολίνο υπάρχουν 25 σχολικές μονάδες κλειστές λόγω εμφάνισης κρουσμάτων, ενώ από την αρχή της σχολικής χρονιάς έχουν μπει σε καραντίνα 15 ημερών πάνω από 40 σχολεία.
***
Οπως γίνεται αντιληπτό, σε καμία περίπτωση οι οδηγίες από τα κρατικά επιτελεία δεν προστατεύουν την υγεία των εργαζομένων και των μαθητών της κάθε σχολικής μονάδας. Οι διοικήσεις των υπουργείων Παιδείας και στη Γερμανία, αντί να αυξήσουν τις χρηματοδοτήσεις για τις σχολικές μονάδες και να δώσουν το «πράσινο φως» για νέες προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, σφυρίζουν αδιάφορα και ρίχνουν το μπαλάκι στο κάθε σχολείο. Για την ακρίβεια, καλούν τους δασκάλους να διατελέσουν χρέη γιατρού και να κρίνουν εάν κάποιο παιδί παρουσιάζει συμπτώματα, ή καθαριστών, αφού πρέπει να απολυμαίνουν το διδακτικό υλικό, παρέχοντάς τους «δωρεάν» επιπλέον καθαριστικά μαντιλάκια!!!
Ταυτόχρονα, οι ταξικοί φραγμοί και οι διαχωρισμοί οξύνονται ακόμα περισσότερο για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κατά την περίοδο της πανδημίας. Γιατί όλες οι πρωτότυπες σχολικές πλατφόρμες, που ετοιμάστηκαν ή ετοιμάζονται για τηλε-διδασκαλία, αφορούν τα παιδιά που έχουν πρόσβαση σε γρήγορο ίντερνετ και έχουν τουλάχιστον έναν υπολογιστή στο σπίτι (σε περίπτωση δύο παιδιών, δύο υπολογιστές, κ.λπ.). Μάλιστα, οι οδηγίες λένε ότι σε περίπτωση τηλε-διδασκαλίας τα παιδιά θα αξιολογούνται κανονικά, ώστε να μη χαθεί ούτε μία σχολική μέρα!!!
***
Απάντηση στην παραπέρα υποβάθμιση της Εκπαίδευσης των παιδιών μας μπορεί να είναι, σε κάθε χώρα, η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και των γονιών κόντρα στην υποχρηματοδότηση και την επιχειρηματική δράση στα σχολεία, κόντρα στη μετατροπή της γνώσης σε εμπόρευμα. Υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα, π.χ. στο πρώτο κύμα την άνοιξη σε σχολείο του Βερολίνου απαιτήθηκε, μετά από παρέμβαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, να τυπώνονται από το σχολείο για ΟΛΑ τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ τα υλικά και να δοθούν υπολογιστές και δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ σε αυτές τις οικογένειες.
Ο δρόμος του αγώνα είναι αυτός που βάζει μπροστά τις ανάγκες των παιδιών μας και τις δικές μας, ώστε σήμερα να παρέχεται ολοκληρωμένη και, ταυτόχρονα, ασφαλής μόρφωση. Γιατί υπάρχει η δυνατότητα στο 2020!
