Οι κυβερνητικές τυμπανοκρουσίες για την επένδυση της Microsoft στην Ελλάδα και οι δημόσιες δηλώσεις του κ. Γεωργαντά για το θέμα, δεν μπορούν να κρύψουν ούτε το βάθος της ύφεσης και την αβεβαιότητα ανάκαμψης της οικονομίας, όπως αποτυπώνονται και στο προσχέδιο προϋπολογισμού που κατατέθηκε, αλλά ούτε και τα σχέδια περαιτέρω ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων που επεξεργάζεται η κυβέρνηση ως “κράχτη” για τέτοιες επενδύσεις.

Μέσα απ’ αυτήν την επένδυση παραδίδεται το λογισμικό του δημόσιου τομέα στην εν λόγω εταιρεία για τη δημιουργία ενός “data center” (χώρος αποθήκευσης - κέντρο δεδομένων), που με τα εξασφαλισμένα κέρδη απ’ το κράτος αποκτά στρατηγικό πλεονέκτημα για να κυριαρχήσει στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας.

Παράλληλα, όπως παραδέχτηκε και ο κ. Γεωργαντάς,  “η επένδυση αυτή δημιουργεί το υποστηρικτικό υπόβαθρο εκείνο που χρειάζονται οι ελληνικές εταιρείες και επιχειρήσεις για να προχωρήσουν στον ψηφιακό μετασχηματισμό τους, γεγονός που θα τις βοηθήσει να αναβαθμιστούν τεχνολογικά και να προσαρμοστούν καλύτερα στην 4η βιομηχανική επανάσταση”.

Με άλλα λόγια θα συμβάλλει στην ακόμη μεγαλύτερη κυριαρχία των μονοπωλίων στην ελληνική οικονομία που για τους εργαζόμενους σημαίνει ακόμη μεγαλύτερο τσάκισμα των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων και παράλληλα ξεκλήρισμα των αυτοαπασχολούμενων, των επαγγελματοβιοτεχνών και των φτωχών αγροτών που δεν θα μπορέσουν να “προσαρμοστούν” στα νέα δεδομένα του καπιταλισμού στην Ελλάδα.

Η εξέλιξη αυτή είναι εκτός των άλλων κι επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους, που θα δουν το σύνολο των δεδομένων που τους αφορούν να ελέγχονται απ’ την εν λόγω εταιρία και σίγουρα δεν αντισταθμίζεται με τις ελάχιστες θέσεις εργασίας που συνδέονται με την επένδυση. Γι' όλα αυτά κουβέντα δεν μας είπε ο κ. Γεωργαντάς.

Πίσω τελικά απ’ τις βαρύγδουπες κορώνες της κυβέρνησης για την “ψηφιακή εποχή”, το “τέλος της γραφειοκρατίας” και τη “μείωση των ανισοτήτων”, βρίσκεται η αξιοποίηση των επιτευγμάτων της επιστήμης, της τεχνολογίας, της ανθρώπινης εργασίας για ανάγκες του αστικού κράτους και των μεγάλων ομίλων, σε βάρος των αναγκών του λαού, τη στιγμή που πράγματι όλα αυτά θα μπορούσαν να λύσουν λαϊκά προβλήματα σε συνθήκες μιας νέας ανώτερης οργάνωσης της κοινωνίας.