Στην άμμο
Ενας ακόμα κρίκος στην επικίνδυνη ιμπεριαλιστική εμπλοκή είναι η «πολυμερής διάσκεψη» που πραγματοποιήθηκε χτες στην Αθήνα, με τη συμμετοχή των ΥΠΕΞ Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου και χωρών του Περσικού (Μπαχρέιν, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Σαουδικής Αραβίας και Ιορδανίας), ενώ δεν αποκλείεται η παρουσία της Γαλλίας και του «μακρινού» Ιράκ. Μάλιστα, μέσα από διάφορες διαρροές γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ότι ο «άξονας» που στήνει η κυβέρνηση αποτελεί τάχα «ισχυρό μήνυμα» στην Τουρκία, την ώρα που το μεταξύ τους παζάρι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα. Αν ψάξει όμως κανείς να δει τι «ενώνει» τις αστικές τάξεις όλων των παραπάνω κρατών, που συμμετέχουν στη διάσκεψη, θα διαπιστώσει ότι «συγκολλητική ουσία» δεν είναι η αντίθεσή τους στην Τουρκία, όπου οι ανταγωνισμοί συνυπάρχουν με την ανάπτυξη πολύμορφων σχέσεων, αλλά τα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή και η στρατηγική του ΝΑΤΟ «προς ανατολάς», που βάζει στο στόχαστρο την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν. Στο «κάδρο» αυτό εντάσσεται και η προσπάθεια για διατήρηση της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με τα ανάλογα ανταλλάγματα, που απειλούν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Σ' αυτή την προσπάθεια αναλαμβάνουν ρόλους και οι συμμαχίες που στήνονται με την άμεση επίβλεψη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και μεταξύ άλλων λειτουργούν ως «πλατφόρμες διευθετήσεων» για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής. Οσο για τους υπόλοιπους μύθους, περί «τείχους» στην τουρκική επιθετικότητα, που διακινούν τα αστικά επιτελεία, είναι μόνο λόγια γραμμένα στην άμμο.
Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί η «αποκάλυψη» του Γ. Βαρουφάκη, πρώην υπουργού Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ και νυν επικεφαλής του ΜέΡΑ25, ότι ο Αντ. Σαμαράς τον έπαιρνε τηλέφωνο για να του πει πόσο συμφωνεί με την κριτική του στα μνημόνια! Θυμίζουμε άλλωστε ότι και ο ίδιος ο Σαμαράς διέπρεψε στην «αντιμνημονιακή» ρητορική, με το επιχείρημα ότι «η λιτότητα στραγγαλίζει την οικονομία», προτείνοντας στον αντίποδα περισσότερα μέτρα επεκτατικής διαχείρισης της προηγούμενης κρίσης, με τα γνωστά «Ζάππεια», πριν γίνει πρωθυπουργός. Αν κάτι επιβεβαιώνεται δηλαδή, είναι ότι πίσω από το θολό «αντιμνημόνιο» στοιχίζονταν δυνάμεις απ' όλο το φάσμα της αστικής πολιτικής, από την «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία και οπορτουνιστικές ομάδες, μέχρι δεξιοί και ακροδεξιοί. Ολοι αυτοί ζητούσαν περισσότερα μέτρα κρατικής στήριξης των επιχειρήσεων, οι οποίες δυσκολεύονταν από την «περιοριστική» πολιτική (μείωση δαπανών, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αύξηση φόρων κ.ά.), που ήταν τότε η κυρίαρχη επιλογή της ΕΕ. Η ΝΔ είχε βέβαια ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, επί κυβερνήσεων Σαμαρά ψηφίστηκε το δεύτερο και επί ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν όλοι μαζί το τρίτο. Δηλαδή, οι «αντιμνημονιακοί» δεν είχαν κανένα πρόβλημα να γίνουν σε μια νύχτα «βασιλικότεροι» των μνημονίων, τέτοιο χάος τους χώριζε. Σήμερα που η ΕΕ επιλέγει μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου με ρευστό και διευκολύνσεις, ζούμε νέους σκυλοκαβγάδες ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι πιο αξιόπιστος να τα υλοποιήσει. Οπως αποδείχτηκε όμως και στη μια και στην άλλη εκδοχή της αστικής διαχείρισης, το μάρμαρο το πληρώνει ο λαός...
Το 9,4% των Ευρωπαίων εργαζομένων αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο της φτώχειας το 2018 (8% δέκα χρόνια πριν), ενώ το 5,8% του πληθυσμού της ΕΕ αντιμετώπιζε σοβαρή υλική στέρηση. Σε τουλάχιστον 14 κράτη - μέλη της ΕΕ, το 50% των εργαζομένων απασχολούνται χωρίς Συλλογική Σύμβαση. Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας το 50% των εργαζομένων στην ΕΕ αντιμετώπισαν μείωση του χρόνου εργασίας τους (εκ περιτροπής, αναστολή σύμβασης κ.λπ.), ενώ το 75% των πολιτών της ΕΕ δηλώνουν ότι η οικονομική τους κατάσταση είναι τώρα χειρότερη απ' ό,τι πριν από την πανδημία. Δίπλα σ' αυτά τα ευρήματα, στο 40% των ευρωπαϊκών χωρών δεν επιτρέπεται στους εργαζόμενους να συμμετέχουν σε συνδικάτα, στο 68% των χωρών παραβιάζεται το δικαίωμα στην απεργία και στο 50% παραβιάζεται το δικαίωμα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις!
Αυτά είναι ορισμένα μόνο στοιχεία από την πρόσφατη Εκθεση του Ευρωκοινοβουλίου «για τις ανισότητες στην ΕΕ και τη φτώχεια». Την ίδια ώρα βέβαια που καταγράφονται αυτά τα αποκαλυπτικά στοιχεία, οι πραγματικές αιτίες κρύβονται με επιμέλεια στο σκοτάδι, αφού η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων σε όλα τα κράτη - μέλη είναι αυτή που οξύνει τις ανισότητες και διευρύνει σχετικά και απόλυτα τη φτώχεια για τους εργαζόμενους και το λαό, στηρίζοντας με όλα τα διαθέσιμα μέσα το κεφάλαιο και τα κέρδη τους. Σε κάθε περίπτωση, τα στοιχεία επιβεβαιώνουν τη ραγδαία επιδείνωση των όρων υπό τους οποίους ζει και εργάζεται ο λαός σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, και σε τελική ανάλυση το χάος που χωρίζει την άθλια καθημερινότητα με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα αυτές να ικανοποιηθούν ολόπλευρα.
