Εδώ και χρόνια το αστικό κράτος
δημιουργεί θεσμούς, προκειμένου να απορροφά τη δυσαρέσκεια της αντιλαϊκής του
πολιτικής, αλλά και να δημιουργεί αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα ότι μπορούν
ατομικά και μέσω αυτών των θεσμών, να επιλύσουν τα προβλήματα τους και τις
διαφορές τους με το κράτος.
Έτσι, έχουν δημιουργηθεί πολλές δήθεν ανεξάρτητες αρχές, οι οποίες
διασφαλίζουν τελικά την εφαρμογή της αντιλαϊκής νομοθεσίας. Ένας ακόμα τέτοιος
θεσμός είναι και ο θεσμός του "Συμπαραστάτη του επιχειρηματία και του
δημότη" και ήταν επόμενο η Υπηρεσία Δημοσιονομικού Ελέγχου να επιδιώκει να
επιβάλλει τη λειτουργία του.
Ο «Συμπαραστάτης του επιχειρηματία και του δημότη», σύμφωνα με το νόμο,
ελέγχει αλλά στην πραγματικότητα επικυρώνει τη νομιμότητα των πράξεων της
διοίκησης του δήμου. Από τον τίτλο και μόνο γίνεται κατανοητό ότι γίνεται
προσπάθεια να δημιουργηθεί στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα η
αυταπάτη ότι κεφάλαιο και εργαζόμενοι μπορούν να έχουν κοινό συμπαραστάτη
απέναντι στα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντά τους.
Ο «Συμπαραστάτης» επομένως έχει βασική του αρμοδιότητα τον έλεγχο της
εφαρμογής των αντιλαϊκών νόμων. Είναι, επίσης, προφανές ότι δεν μπορούν να
συνδυαστούν στο ίδιο πρόσωπο, στον ίδιο θεσμό, η υπεράσπιση των συμφερόντων και
του δημότη εργαζόμενου και του επιχειρηματία, γιατί είναι συμφέροντα
αντιτιθέμενα.
Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εάν κάποιος εργαζόμενος του
δήμου Παιονίας απολυθεί ή λήξει η σύμβασή του και απευθυνθεί στο
«Συμπαραστάτη», θεωρώντας άδικη την απόλυσή του, η στάση του «Συμπαραστάτη»
ποια θα είναι; Πώς θα βοηθήσει τον εργαζόμενο; Τι θα του προσφέρει; Τίποτα
περισσότερο από το να τον ενημερώσει ότι αυτό προβλέπει ο νόμος, ότι η δημοτική
αρχή κινήθηκε στο πλαίσιο του νόμου και άρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Τι θα κάνει ο "Συμπαραστάτης" για την άδικη και φορομπηχτική
πολιτική του δήμου που γονατίζει τα λαϊκά νοικοκυριά;
Βέβαια, είναι αλήθεια, ότι αυτό που επιδιώκουν, είναι να βάζουν τους
εργαζόμενους, μέσω και αυτών των θεσμών, στη λογική της προσωπικής επίλυσης των
προβλημάτων μακριά από το οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το κλαδικό
σωματείο, το συνδικάτο, τους μαζικούς φορείς. Και να τους εγκλωβίζουν (σ.σ. και
ο «Συμπαραστάτης» και ο δήμος) με υποσχέσεις ότι θα φροντίσουν στο μέλλον να
δώσουν λύσεις. Άλλωστε, για να εκλεγεί ο «Συμπαραστάτης» πρέπει να τον ψηφίσει
η πλειοψηφία που υποτίθεται ότι μετά θα ελέγχει…
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι τα κόμματα και οι παρατάξεις τους στους
δήμους, επιλέγουν τους πιο «πιστούς», στις αποφάσεις και την πολιτική τους.
Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την ύπαρξη
των οργάνων αυτών αλλά αυτά τα ίδια μπαίνουν εμπόδιο στον απεγκλωβισμό τους από
την κυρίαρχη πολιτική και από αυτή την άποψη, δυσκολεύουν την οργάνωση της
πάλης του.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, στη διαδικασία εκλογής του "Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης" η "Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Παιονίας" απείχε από τη διαδικασία επιδιώκοντας να μην νομιμοποιηθεί ο θεσμός αυτός στα μάτια των εργαζομένων και όσων πλήττονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών συμφερόντων
