Επιχειρήσεις κλείνουν και εργαζόμενοι πετιούνται στον δρόμο όταν και όποτε το αποφασίσει η εργοδοσία, όταν οι μέτοχοι εκτιμήσουν ότι τα κεφάλαιά τους θα έχουν καλύτερες αποδόσεις αν τα τοποθετήσουν κάπου αλλού.
Αυτή η πραγματικότητα, που αφήνει πίσω της συντρίμμια εργασιακών δικαιωμάτων και εργαζόμενους στην ανεργία, σε κρίση και ανάπτυξη της οικονομίας, επιβεβαιώνεται ξανά τις τελευταίες μέρες με αφορμή το κλείσιμο της υαλουργίας «Γιούλα» στο Αιγάλεω και δύο βιομηχανιών του αμερικανικού κολοσσού «Sonoco» στη Βόρεια Ελλάδα.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι και η ΛΑΡΚΟ. Πρόκειται για μονάδα με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, που κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα εξασφάλιζε δουλειά και ευημερία στους εργαζόμενους και στους κατοίκους της περιοχής.
Σήμερα όμως το κράτος την «εκκαθαρίζει» και την πουλάει κοψοχρονιά, με πιθανότερο σενάριο το να καταλήξει «σκραπ».
Αυτοί που την πληρώνουν είναι βέβαια οι εργαζόμενοι και όχι όσοι έβγαλαν δισ. ευρώ τα προηγούμενα χρόνια (κράτος και ιδιώτες) από την εκμετάλλευση της στρατηγικής σημασίας επιχείρησης και του ορυκτού πλούτου της χώρας.
Ούτε ο τωρινός επενδυτής, που κρίνει πιο συμφέρον στις σημερινές συνθήκες να διαλύσει το εργοστάσιο παρά να το εκσυγχρονίσει και να το λειτουργήσει.
Απ' αυτήν την άποψη, ο αγώνας των εργαζομένων να μην κλείσει το εργοστάσιο, να μην απολυθεί κανείς και να μη μαραζώσει η περιοχή, είναι εμβληματικός. Οπως σπουδαίο είναι και το αποτέλεσμα που έχουν πετύχει, να εμποδίσουν μέχρι τώρα τα διαλυτικά σχέδια κυβέρνησης - εκκαθαριστή, κερδίζοντας χτες άλλη μια παράταση στις συμβάσεις τους.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι οι επενδύσεις, που κι αυτές προϋποθέτουν το τσάκισμα των εργαζομένων.
Αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά στο παράδειγμα των Ναυπηγείων Ελευσίνας, όπου το έμπειρο εργατικό δυναμικό απολύεται, για να επιστρέψει (αν επιστρέψουν όλοι...) με χειρότερους όρους, στην «ειδική οικονομική ζώνη» που ζητάει ο επενδυτής και νομοθετούν η κυβέρνηση με τα άλλα κόμματα.
Σε άλλες μεγάλες βιομηχανίες, που προχωρούν σε αναδιαρθρώσεις και συγχωνεύσεις, οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με απολύσεις και κάθε λογής περικοπές.
Το κέρδος λοιπόν είναι αυτό που ανοίγει και κλείνει τα εργοστάσια στον καπιταλισμό. Και ακριβώς για να διασφαλίσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, το κράτος και όλες οι κυβερνήσεις κλιμακώνουν την αντεργατική επίθεση, με ουσιαστική κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, με ωράρια - λάστιχο και «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, με διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων και επίθεση στη συνδικαλιστική δράση.
Αλλά και με ορυμαγδό «αναπτυξιακών» νόμων, επιδοτήσεων και κινήτρων, φοροαπαλλαγών και εισφοροαπαλλαγών με «ζεστό» χρήμα από το Ταμείο Ανάκαμψης, που το πληρώνει από την τσέπη του ο λαός.
Αποδεικνύεται όμως ξανά και ξανά ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν διασφαλίζει τις θέσεις εργασίας, όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζονται όλες οι κυβερνήσεις, αφού στο κυνήγι του κέρδους η εργοδοσία αφήνει «σύξυλους» τους εργαζόμενους αν το αποφασίσει.
Επομένως, όσο ψευδεπίγραφοι είναι οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ότι με περισσότερα «κίνητρα» και «πακέτα», με μεγαλύτερη «κρατική στήριξη» των ομίλων, έρχονται και περισσότερες «δουλειές», άλλο τόσο βολικές και αποπροσανατολιστικές είναι οι καταγγελίες των άλλων αστικών κομμάτων ότι καταρρέει τάχα το αφήγημα του «φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος», προσφέροντας ουσιαστικά άλλοθι για περισσότερα αντεργατικά μέτρα.
Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί ταυτόχρονα και απάντηση - κόλαφο στα παπαγαλάκια των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας, που όσο λιβανίζουν τη «συρροή επενδυτών» άλλο τόσο κατασυκοφαντούν τους εργατικούς αγώνες, τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, το ίδιο το απεργιακό δικαίωμα και τη συνδικαλιστική δράση, που τάχα «κλείνουν τα εργοστάσια».
Δίνει απάντηση σε όσους καλούν τους εργαζόμενους να υποταχθούν στις αντεργατικές πρακτικές, να «κάτσουν στ' αυγά τους», να βάλουν «πλάτη» για να ανέβουν τα κέρδη, γιατί έτσι τάχα θα έχουν και το ...μερτικό τους από την «πίτα».
Τα «άνοιξε - κλείσε» των επιχειρήσεων, οι επενδύσεις που πάνε κι έρχονται, ένα πράγμα φανερώνουν: Οτι όσο περισσότερο ισχυροποιούνται τα μονοπώλια, τόσο περισσότερο τσακίζονται τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Και ότι αν δεν χάσει το κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να πάρουν ούτε μια ανάσα.
Γι' αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να δυναμώσει η οργανωμένη διεκδίκηση, με ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στα σωματεία, σε σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους και τα κόμματά της. Να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο το ρεύμα αμφισβήτησης αυτής της βάρβαρης πολιτικής, στους αγώνες του εργατικού - λαϊκού κινήματος αλλά και με ενίσχυση του ΚΚΕ, και στις επερχόμενες ευρωεκλογές.
